Dziewczyna, która pływała z delfinami

Tytuł: Dziewczyna, która pływała z delfinami

Autor: Sabina Berman

Wydawnictwo: Znak

Liczba stron: 232

Ocena: 3/6

Przychodzimy na świat, który jest już stary. Pełen rzeczy i spraw po naszych rodzicach. Przychodzimy na ten świat pełen starych gratów. Wytartych słów. Wyświechtanych zdań. Zużytych zwyczajów. Już dawno przeżytych sposobów na życie.

Zaraz po premierze Dziewczyny, która pływała z delfinami było o niej bardzo głośno w blogosferze, jednak, mimo że książka leżała na mojej półce, ja zwlekałam z jej przeczytaniem. A teraz po jej przeczytaniu mam co do niej mieszane uczucia.

Dziewczyna, która pływała z delfinami jest książką, która opowiada o Karen – dziewczynie, która zawsze była inna. Nie zna ona uczuć, ma niezwykle ubogą mimikę, która ogranicza się do czterech wyrazów twarzy, późno nauczyła się mówić, czytać czy pisać. Jednak ma ponadprzeciętny iloraz inteligencji i niemal fotograficzną pamięć. Choruje także na autyzm. Jak dziewczyna ma żyć wśród ludzi, skoro nie umie się wyrażać swoich uczuć i emocji, a najlepiej czuje nurkując w oceanie? Jak ma studiować skoro inni studenci nie umieją zaakceptować ani jej ani jej inności, a nikt jej nie rozumie i nie nadąża za jej tokiem rozumowania?

Najbardziej niepokojące w rzeczywistości jest to, że nic nie jest napisane czarno na białym, nic nie jest pewne, wszystko może się zdarzyć albo i nie.

Dziewczyna, która pływała z delfinami moim zdaniem jest książką niezwykle przeciętną i niczym się niewyróżniającą. Już na okładce widzimy porównanie do kultowego Forresta Gumpa, nawet motyw na zdjęciu wziętym na okładkę oraz jej kolorystyka jest bardzo podobna. Jednak ja tego podobieństwa nie umiałam zauważyć. Może dlatego, że nie czytałam książki, lecz widziałam tylko film. Nawet sama historia nie potrafiła mnie do końca zainteresować i wciągnąć. Czegoś mi w niej brakowało. No i ten tytuł… Jak dla mnie niekoniecznie adekwatny do tego co się działo w tej książce. Z chęcią tytułowego delfina zamieniłabym na tuńczyka. Albo zupełnie zmieniłabym tytuł. Może Dziewczyna, która kochała tuńczyki? W każdym bądź razie nie moja decyzja, nie moje kwiatki, ale moje zdanie, że tytuł niepasujący do akcji. A język niezwykle przeciętny i zwyczajny, mało literacki… Styl nie potrafił zachwycić ani sprawić, że książkę chce się czytać z zainteresowaniem, że chce się do niej wracać. Muszę przyznać, że ja nie widzę w tej książce nic wyjątkowego i skłaniającego jej do takiego opiewania. Ot, taka zwyczajna książeczka, nader przeciętna i zwyczajna.