Książe mgły

Tytuł: Książe mgły

Autor: Carlos Ruiz Zafon

Wydawnictwo: Muza

Ilość stron: 200

Ocena: 4/6

Pewne obrazy z dzieciństwa zostają w albumie pamięci wyryte niczym fotografie, niczym sceneria, do której człowiek zawsze wraca pamięcią, choćby upłynęło nie wiadomo jak wiele czasu.

Carlos Ruiz Zafon jest pisarzem, który jest najbardziej znany ze swojej pozycji Cień wiatru, która jest nawet wpisana na listę 100 książek BBC, które należy przeczytać przed śmiercią. Książę mgły jest pozycją debiutancką powieścią autora, która zasadniczo jest skierowana dla młodzieży, ale jednak może czytać ją każdy, przynajmniej według autora, który zawarł w książce swoje posłowie.

Do małej osady rybackiej na wybrzeżu Atlantyku przeprowadza się rodzina Carverów, wraz z trójką dzieci - Maxem, Alicją i Iriną. Powodem tego była praca, którą znalazł tam ojciec rodzinnym , a ich miejscem zamieszkania stanie się domek przy plaży, który kiedyś należał do rodziny Fleishmanów, których syn utonął w morzu i dlatego wyprowadzili się z tego miejsca. Od samego początku dzieją się tam dziwne rzeczy, a dzieciaki poznają Rolanda mieszkającego w latarni morskiej, od którego dowiadują się to i owo o miasteczku i o byłych właścicielach domu. Poznają także dziadka Rolanda -  Victora Kraya, z którym chłopak mieszka i wychowuje się. To właśnie dziadek chłopaka opowie dzieciom o złym czarowniku, który nazywany jest Księciem Mgły, który jest gotowy spełnić każdą prośbę lub życzenie, ale w zamian żąda bardzo wiele. Dzieciom wydaje się, że to legenda, ale do czasu…

[...] poważnym błędem jest wiara w to, że można ziścić swoje marzenia, nie dając nic w zamian.

Cień wiatru przeczytałam stosunkowo niedawno, choć Książe mgły czekał na półce dłużej. Teraz się za nią zabrałam i połknęłam ją w jeden wieczór. Jest to pozycja dla młodzieży, więc nie każdemu dojrzałemu czytelnikowi może się spodobać. Napisana prostym, nieskomplikowanym językiem, a historia przedstawiona w książce, jest dość ciekawa, choć nie jest arcydziełem. Jest wciągająca i fascynująca, z pewną dozą magii i tajemnicy. Generalnie jest to lekka i przyjemna lektura, za zimowy wieczór przy herbatce. Cień wiatru podobał mi się bardziej, ale jak na lekturę dla młodzieży jest to książka na naprawdę dobrym poziomie. No i jest w zupełnie innym klimacie niż wspomniany już bestseller Zafona. Ma coś w sobie, książka z klimatem. A na półce czeka jeszcze Pałac północy i Światła września, po które zapewne niebawem sięgnę.

Wyzwanie: PRZECZYTAM TYLE, ILE MAM WZROSTU! - 1,9 cm